( آمار رسمی : هر روزدر ایران 6 کارگر در محیط کار
جانشان را از دست می دهند.)
گزارش رسمی پزشکی قانونی
استان تهران حاکی از آن است که در چهار ماه نخست سال 1993 تنها 190 مورد فوت
کارگران ثبت شده که افزایش 6.49 درصدی مرگ کارگران ناشی از حواد ث کارنسبت به سال
قبل است. بیشترین موارد سقوط از بلندی،
اصابت جسم سخت، سوختگی و کمبود اکسیژن بوده است. آمار رسمی می گوید که در سالهای
اخیر مرگ کارگران در حوادث ناشی از کارافزایش داشته و از 697 مورد در سال 1383 به 1994
مورد در سال 1392 رسیده است.
کارگران به عنوان مولد ارزش اضافه
و ثروت اجتماعی نه تنها خود فاقد ابتدایی ترین امکانات اجتماعی هستند و زندگی اشان
وسیله افزایش سود برای سرمایه داران است، بلکه جسم و تن اشان درهر لحظه در معرض
خطراست و محیط کار تهدید جدی برای از دست دادن آن خواهد بود. حوادث محیط کار نه
رویدادی طبیعی است و نه تحت اختیار کارگران است، شرایطی است که بسته به سود دولت و
کارفرمایان و توسط آنان ایجاد می شود و کارگران به منظور تامین ابتدایی ترین وسیله
امرا معاش خود مجبورند در آنجا نیروی کار خود را که تنها هستی کارگران است به معرض
فروش بگذارند. کارگران درمحیط کار با انواع و اقسام مواد شیمیایی و گازهای کشنده،
با خطر ریزش کوه و انفجارات، با خطرسقوط از بلندی و سقوط سنگ و اشیاء سخت، لعزیدن
در چاه و ماشین های بتن سازی، خطر برق گرفتگی و یا اصابت با ماشین آلاد و ...
سروکار دارند.
حوادث کار در سراسر جهان و
نیز ایران دیگر نه حتی روزانه بلکه ساعتی جان کارگران رامی گیرد و در دهه های اخیر
با تشدید سودآوری نجومی واجرای سیاست های تجارت آزاد و استفاده از نیروی کار ارزان
و کاهش هزینه های محیط کار، کوچکترین تضمینی برای امنیت محیط کار وجود ندارد و درحوزه
های سود دهی هر چه بیشتر همچون معادن طلا و استخراج سنگ های قیمتی گروه گروه
کارگران طعمه اژده های سرمایه داری می شوند. در سالهای اخیر نمونه های بیشماری از
حوادث ناشی ازکارهمچون کارخانه های ریسندگی بنگلادش، معادن آمریکای جنوبی، چین،
ترکیه و ایران راشاهد بوده ایم و کافی است روزانه به تیتر خبرها نگاهی انداخت و یا
به گزارش های سازمان جهانی کار مراجعه کرد تا عمق فاجعه وجنایات نظام سود بری و
بهره کشی سرمایه داری بیشتر از بیش روشن شود.
