دوستان، رفقا !
این یک بیانه نیست، یک دعوت هم نه
این یک گردهمایی معمولی آبکی هم نیست
این بررسی پیشفرض های اقدامی عملی ست علیه آن چه هست.
اول اینکه باید از وقت شناسی تان تحسین کرد
درست رأس ساعت موعود جمع تان جمع است
این یعنی اینکه: شما به اقدام فکر می کنید.
حالا می توانیم بی هیچ وقفه ای شروع کنیم
نخستین اقدام باید " به خود آمدن باشد ":
در کاپیتال چنین آمده است.
" باید از به دست آوردن امتیازات صوری بگذریم
این انحراف از تحقق اهداف است " : دربحث
ِمبارزه برای کارمتعارف روزانه می خوانیم:
" با زایش صنعت بزرگ در ثلث آخر قرن هیجدهم
تمامی مرزهایی که اخلاقیات و طبیعت وضع کرده بود، به
هم ریخت. "
حالا دویست سال از این گفته می گذرد
می پرسم از شما: آیا این به عینه امروزپیش روی شما
نیست که تعدیات حاکمیت:
" از مرز تعدیات بی حد و حصر به جنس وسن ، به
روز و شب " و اضافه کن به آن
[ به همۀ طبقات بی چیز جامعه، اعم از کرایه نشین شهری
و کارمندان و حاشیه نشین های شهر و روستا
وکارتن خواب ها و ولگردان و تن فروشان و معتادان و
بیکاران، گذشته است! ]
پس خوب اگر نگاه کنیم ما از توجیه نخستین فرضیۀ
پیشفرض هایمان
برای اقدامی عملی، علیه آن چه هست
برخورداریم.
ما یک نیروایم
مقابل آنچه که یک نیروی دیگر است.
با ما چاره ای نیست، ونه با آن ها
سرانجام این اتفاق خواهد افتاد: تا ما به روز داوری
برسیم به هم
اگر چه حالا درآمیخته ایم به هم و آویخته ایم به هم
و از ما به گونه ی [ کلی ِ انسان ] یاد می شود، اما
ما از حقوق و سهم بری در آنچه هست برابر نیستیم.
این تعریف این جا بهم می خورد از ما به گونۀ انسان
ِکلی
با ما دوگونه ی انسان در نمایش است
که هیچ به هم شبیه نیست
این دومین توجیه حضور ما در خیابان است.
حالا ما می توانیم با تکرا این گفته ی اسپانیایی های
قدیم بگوئیم :
[ ما دیگر به مزخرفات شما باور نداریم
با این که گرسنه ایم ، فرمان می رانیم !]
حالا ما در خیابانیم
حالا ما کاپیتال خوان ایم
پیش فرض های اقدام عملی ما برای برهم ریختن وضع موچود
درس های کاپیتال است .
ما برای تغییر این وضعیت در خیابانیم
حالا ما در میدان ایم
حالا ما نیروی اقدام ایم .
شهریار دادور ـ استکهلم
19 دسامبر 2014
28 آذر 1393
پ ـ
ن : گفتاوردهای " گیومه ها " از کاپیتال مارکس
است
