تهاجم فاشیستی رژیم جمهوری اسلامی به مهاجرین زحمتکش افغانستانی در ایران را تنها می توان با نیروی همبستگی طبقاتی خنثی کرد. هدف از این تهاجم در نزد رژیم ارتجاعی جمهوری اسلامی مهندسی افکار عمومی در جهت منحرف کردن بحرانهای سیاسی و اقتصادی سرمایه در ایران است . قصد دامن زدن به تفاوت های ملیتی و نژادی به منظور تفرقه و انشقاق در میان صفوف کارگران و زحمتکشانی است که در ایران کار و زندگی می کنند. قصد نشان دادن حضور کارگران و زحمتکشان افغانستانی در ایران تحت عنوان مهاجرین افغانی به مثابه عامل بحران بیکاری و غیره است. قصد بهره گرفتن و قربانی گرفتن از کارگران و زحمتکشان افغانستانی در رقابت های منطقه ای و نیز در رفع اعمال فشار و تحریم دولت های غربی می باشد.
هویت تراشی و مصلحت ملی در بطن حکومت ارتجاعی جمهوری اسلامی سرمایه ریشه در خصلت عمومی ناسیونالیسم و نژادپرستی دارد . با این سلاح سازمانیافته کارگران و زحمتکشان افغانستانی تحت عنوان اتباع بیگانه مورد تهاجم وحشیانه قرار می گیرند ، این در پیام وحدت ملی بالاترین مقام ایدئولوژیک حکومت، خامنه ای، نیزبرای سال جاری مستتر است. حتی با وجود اختلاف برخی از نیروهای ملی و لیبرال موجود در اپوزیسیون با رژیم اسلامی ولی بنا به منافع طبقاتی که دارند آنها نیز با دفاع از "منافع ملی و تمامیت ارضی " در رابطه با این حرکت فاشیستی و ناسیونالیستی برعلیه مهاجران افغانستانی سکوت رذیلانه ای اختیار کرده اند، همان‌طور که در مقابل سرکوب روزمره اعتراضات کارگران هم سکوت آگاهانه ای اختیار کرده اند.
رژیم جمهوری اسلامی برای کنترل بحرانهای خود در هر سطحی که امکانش باشد از حربه های ناسیونالیستی و نژادپرستانه استفاده می‌کند تا جهت و سمت و سوی مبارزه را منحرف نماید. این برخورد ایدئولوژیک به قضیه اشکال متفاوتی به خود می‌گیرد که در راستای بحرانهای مختلف اقتصادی، سیاسی و اجتماعی هر بار به شکلی نمایان میشود. حمله اخیر به مهاجران افغانستانی هم با این تبلیغات روبرو شده است که افغان‌ها باعث رشد بیکاری شده اند. جمهوری اسلامی که در مقابل بحران شدید اقتصادی و فقر فزاینده‌ی کنونی در ایران با استیصال روبرو است، و امکان انفجار اجتماعی را هر لحظه در مقابل خویش محتمل می دارد با دامن زدن به اختلافات قومی و نژادی طرح حمله سازمانیافته به کارگران و مردم زحمتکش افغانستان را به اجرا در آورده است تا با قربانی کردن آنان به عنوان مسبب بحران و بیکاری به مبارزات متشکل طبقه کارگردر ایران ضربه وارد کند. همچنان که قبلن در حرکتهای کارگری تلاش نموده است به اختلافات قومی و نژادی دامن بزند. به عنوان مثال در جریان شکل‌گیری سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه رژیم خیلی تلاش کرد با دامن زدن به این گونه اختلافات جلوی شکل‌گیری سندیکا را بگیرد ولی همبستگی طبقاتی کارگران جایی برای رشد اختلافات قومی باقی نگذاشت.
این اولین بار نیست که، چهره فاشیستی رژیم اسلامی در رابطه با مردم زحمتکش افغانستان به مثابه حلقه ضعیف نیروی اجتماعی کار در ایران خود را به نمایش می گذارد. بيش از سه دهه است که با حقوق ناچيز، استثمار وحشيانه و انجام شاق ترین کارها کارگران و زحمتکشان افغانستان تحت فشار هستند. آنان به آشکارترین شکل از ستم ملی و طبقاتی رنج می برند. کارگران افغانستانی از دهه پنجاه در ایران تحت شدیدترین شرایط کاری استثمار میشوند و از بی حقوقی کامل اقتصادی، سیاسی و اجتماعی در عذابند؛ در معرض دستگیری و اخراج دائمی قرار دارند. اکثریت این مهاجران کارگرانی هستند که از نیروی کار آنها در بخشهای خدماتی، ساختمانی ، راه سازی ، کوره پزخانه ها و ... حداکثر استفاده شده و حداقل دستمزد به آنها پرداخت میشود. کارگران مهاجر افغانستانی جزء پرسود ترین کارگران ارزان برای سرمایه داران در ایران بوده اند و تا به امروز سودهای کلانی آفریده اند. درحقیقت کارگران به عنوان شهروند مستقل از زبان و رنگ و نژاد واعتقادات و غیره هر جا که کار می کنند و ثروت می آفرینند جز شهروندان آن جامعه هستند و می بایست از امکانات شهروندی آن محل برخوردار شوند. اما این برای سرمایه و سرمایه داران که تمام مدت در حال انتقال سرمایه هایشان به نقاط مختلف دنیا در جستجوی نیروی کار ارزانتر و استثمار بیشتر و به جیب زدن سودهای کلان میباشند جایی از ارعاب ندارد.
رژیم فاشیست جمهوری اسلامی که بیشرمانه هم طبقه ایهای افغانستانی مقیم ایران را "اتباع بیگانه ی غیر مجاز" می خواند، خود از نظر توده های کارگر و زحمتکش بیگانه ترین حکومت موجود در ایران است و بیش از سی سال است موجودیت و مشروعیتی در نزد توده های زحمتکش مردم ندارد و تنها با نیروی سرکوب و توحش تا کنون توانسته به حاکمیت خود ادامه دهد. حمله به کارگران و زحمتکشان مهاجر افغانستانی یک خطر جدی برای طبقه کارگر ایران و توده های مردم زحمتکش میباشد. مهاجران افغانستانی بخشی از طبقه کارگر ایران هستند و شایسته حرمت و یک زندگی انسانی می باشند که بدور از تبعیض و ترس و رعب و وحشت باشد. متشکل نمودن کارگران مهاجر افغانستانی جزء وظایف طبقه کارگر ایران است. طبقه کارگر و مردم زحمتکش ایران باید تلاش نمایند در مبارزات خود خواسته هایی از جمله شامل مصونیت اجتماعی، حق تحصیل، زندگی در هر شهر و مکان دلخواه، اشتغال، برخورداری از امکانات بهداشتی، رفاهی، آموزش، تغذیه‌ی مناسب و مانند آن را برای همه انسان ها به یک میزان و به طور برابر مطالبه نمایند.
سازماندهی سراسری بر علیه این سیاست فاشیستی جمهوری اسلامی وظیفه خطیری را به عهده کارگران سوسیالیست ایرانی وافغانستانی می گذارد که ضمن افشای اهداف رژیم و سرمایه در ایران وحدت طبقاتی خود را حفظ نموده و نشان دهند که منافع کارگر ایرانی و افغانستانی بهم گره خورده است.
کانون سوسیالیست های کارگری
