کشتن شاهرخ زمانی، بی جواب نخواهد ماند!

شاهرخ زمانی از فعالین جنبش کارگری ایران و عضو سندیکای کارگران نقاش و کمیته پیگیری، در زندان رجایی شهر جان باخت. شاهرخ زمانی فعال کارگری در بند، که حکم ۱۱سال زندان گرفته بود، پیگیرانه و سر سختانه در سیاه چالهای جمهوری اسلامی به مبارزه و افشاگری می پرداخت. او تلاش می کرد صدای طبقه اش را رساتر کند وحتی زندان، شکنجه و سرکوب بیرحمانه نتوانست اختلالی در اراده طبقاتیش نسبت به آرمانهای والای انسانی بوجود بیآورد.

 شاهرخ به جرم اینکه کارگری معترض و مبارز بود و از حق خود و کارگران هم طبقه ایش دفاع می نمود مزدوران جنایتکار جمهوری اسلامی نه تنها در پی اذیت و آزار جسمی و روحی او بر آمدند بلکه دائما او را به زندانهای مختلف منتقل می نمودند اما شاهرخ در رابطه با این جابجایی ها با مبارزه از طریق اعتراض و اعتصاب لحظه ایی از پای ننشست.

رژیم سرمایه جمهوری اسلامی که موجودیت و بقای خود را بیش از سه دهه است با سرکوب و اختناق، زندانی نمودن، شکنجه و کشتار فعالین کارگری و انقلابیون بنا نهاده است، در کمال بیشرمی و وقاحت علت مرگ این کارگر فعال و رزمنده را سکته مغزی اعلام کرد.

خانواده او، همکاران و تمامی فعالین کارگری و انسانهای انقلابی و آزاده ای که او را می شناسند این فاجعه دلخراش را نمی تواتند باور کنند. قتل عمد شاهرخ به دست جمهوری اسلامی بار دیگر پرده از جنایات رژیمی بر می دارد که زندانی، شکنجه و به قتل رساندن فعالین کارگری و پیشرو نه از نکته قوت این رژیم بلکه نشان از ترس و وحشت او از فردای انقلاب را دارد، از فردایی که کارگران با اتکاء به نیروی طبقاتی خود دم و دستگاه جنایت این رژیم جنایتکار اسلامی را برای همیشه به زبالدان تاریخ بسپارند.

مرگ شاهرخ توسط جمهوری اسلامی وظائف خطیری را جلو طبقه کارگر ایران و تشکلهای مستقل کارگری می گذارد که با مبارزه و اعتراض خود بر علیه این جنایات بشری بپا خیزند و جانیان جمهوری اسلامی را متوقف کنند. همانطور که شاهد بوده ایم ، قتل عمد شاهرخ در ادامه کشته شدن افشین اسانلو، دگمچی، کرمی خیر آبادی، ستار بهشتی، و ... اتفاق افتاد و قطعا مرگ شاهرخ اولی و آخری نخواهد بود، تنها مبارزه و اعتراضات گسترده و متحد کارگری خواهد توانست بر این یکه تازی و توحش رژیم افسار بزند. تا جائیکه به خارج کشور بر میگردد مبارزه ایی گسترده و هم جانبه ایی را با حمایت جنبش کارگری جهانی بر علیه جنایات رژیم جمهوری اسلامی می طلبد. امروز با رویداد این فاجعه هم صدایی و همبستگی تمام جریانات طرفدار جنبش کارگری، چپ و رادیکال بیش ازهر زمان دیگر ضرورت می یابد که با افشاگری و انعکاس در سطح جهانی، قتل عمد کارگران زندانی و دیگر زندانیان سیاسی، از مرگهای خاموش و بیصدا در زندانها جلوگیری نمایند.

تا به امروز شواهد نشان می دهد که جمهوری اسلامی نه تنها هیچ زندانی سیاسی و کارگری را براحتی آزاد ننموده، بلکه با شکنجه و اذیت و آزار روحی، مرگ تدریجی را براکثریت آنها تحمیل نموده است. نباید از همچنین رژیم فاشیستی انتظار داشت که حکم آزادی فعالین کارگری در بند و یا سایر زندانیان سیاسی را اعلام کند.

کارگران تنها با اتحاد و متشکل شدنشان خواهند توانست جلوی یکه تازی این جانیان و مرگهای خاموش فعالین کارگری را در زندان بگیرند و آزادی کلیه زندانیان سیاسی و فعالین کارگری زندانی را تحقق بخشند. طبقه کارگر با وجود استبداد بر جامعه ایران، با مبارزاتش چه از طریق مقاومتش در زندانها، چه در صحنه اجتماعی جامعه ایران برای خواسته ها و مطالبات كارگریش در سالهای اخیر نشان داده است که نه تنها هر گام پیشروی جنبش کارگری در جهت رسیدن به کسب مطالباتش در گرو ایجاد تشکلهای طبقاتی اش است بلکه جلوگیری از به قتل رساندن و زندانی و شکنجه کارگران نیز به آن گره خورده است.

کانون سوسیالیست های کارگری

14 سپتامبر 2015

http://www.socialist-workers.org

kargar.socilaist@gmail.com