نماینده هار سرمایه و دستمزد کارگران

درهمایش سه جانبه مزد و بهره وری که با شرکت نماینده گان هار سرمایه و تشکل های ضد کارگری وابسته به رژیم برگزار شد، یکی از نماینده گان کارفرماها بنام عطاردیان با بیشرمی وقلدری هر چه تمامتر به کارگران توهین کرد ! ( به گزارش زیر توجه کنید ) 

به گزارش ایلنا، محمد عطاردیان امروز در همایش سه جانبه مزد و بهره وری که با حضور تشکلهای ‌های کارگری (حکومتی)، کارفرمایی و دولت در سالن تلاش برگزار شد، با اشاره به بند دوم ماده ۴۱ قانون کار گفت: حداقل دستمزد لازم است به میزانی باشد که معیشت یک خانواده با تعداد عائله متوسط را در حداقل تناسب تامین کند. اما آیا این در کشور ما در زمان کنونی میسر است؟ که پاسخ خیر است. زیرا ظرفیت اقتصاد به اندازه‌ای نیست که بتوان چنین کرد. کارگران زحمتکش ما مجبورند امور زندگی خود را به اضافه کاری و یا دو شغله بودن به نحوی بگذرانند.

اسفند ماه امسال دولت و کارفرمایان و ارگانهای ضد کارگری خانه کارگر و شوراهای اسلامی جلسه پشت جلسه گذاشته اند تا فشار دستمزدها را، که فقط شامل دوازده میلیون نفر از کارگران مشمول تامین اجتماعی می شود، طوری از سر خود واکنند وبی دغده حداقل افزایش دستمزد را طوری اعلام کنند که مجبور نباشند به هیچ عنوان سر کیسه را شل کنند . عطاردیان کارگران شاغل را ،درحالی که اکثر کارگران بیکار و یا قراردادهای موقت دارند ، به اضافه کاری و روی آوری به شغل دوم مراجعه می دهد .

اختلاف بین کارگران واستثمار هر چه بیشتر آنان درقالب اضافه کاری و ایجاد شغل دوم حربه سرمایه داران و دولت بر علیه افزایش دستمزد ها برای سال 93 است. این توطئه ها را تنها با دامن زدن مبارزه ای متحد و سراسری می توان نقش بر آب کرد. مبارزه ای که نه فقط شامل کارگران شاغل بلکه شامل تمامی کارگران، از کارگران بیکار تا موقتی خواهد شد. فقر تحمیل شده و از عهده مخارجها بر آمدن درد مشترک اکثریت کارکنان و بیکاران است. برای دریافت دستمزد کافی برای یک زندگی انسانی نیاز به شرکت و حضور کارگران و زحمتکشان در محل و محیط های کاری و گفتگو در مورد دستمزد که همگی به آن مربوط و وابسته اند، است. دخیل شدن هرچه بیشتر کارگران در مورد بحثها و پیشنهادات در مورد دستمزد وافزایش دستمزد ضروری، لازم و ممکن است.

به خاطر دستمزدهای ناچیز، مجبور به اضافه کاری شدن، قبول کردن غیرمستقیم دستمزدهای نازل است. اضافه کاری کمک به بیرون گذاشتن کارکنان بیشتری در سهیم شدن در تولید و سرویس مورد نیاز جامعه است وتعداد بیشماری در وضعیت اسفناک اقتصادی و به بیکاری، گریبانگیرشوند، البته بدون هیچ بیمه بیکاری و یا امنیت اقتصادی و برخوردای از حداقل زندگی. کم کردن ساعت کار و افزایش دستمزد و برخورداری از یک زندگی انسانی خواست اکثریت کارکنان است و نیز بیکاران که بتوانند در کار اجتماعی و لازم شرکت فعال داشته و از یک زندگی مرفه نیز برخوردار باشند. ...